Toen ik Piet Evers leerde kennen was hij al lang met wielrennen gestopt. Hij werkte toen in de losse ploeg bij Cacao de Zaan, schepen lossen. Fietsen deed hij nog steeds. Het liefst richting Castricum, het duingebied in naar Bergen en dan weer terug, wat kilometers maken. Hij was in juni 1940 prof geworden tijdens wedstrijden op de Zaansche Wielerbaan, gelijk met zijn maatje Jan Pronk. De oorlogsperiode was natuurlijk geen beste tijd om profwielrenner te worden en je geld te verdienen.